W ofercie Wydziału Prawa znajdziecie dwa programy. Są to: czteroletni program badawczy kończący się obroną pracy doktorskiej i jednoroczny program badawczy kończący się przyznaniem tytułu Magistra Prawa Porównawczego, Europejskiego i Międzynarodowego (Legum Magister – LL.M.). Sądzimy, że zanim zdecydujecie się wziąć udział w procesie rekrutacyjnym, warto, abyście poznali różnice między nimi.
Pierwsza różnica: finanse. Program LL.M. nie gwarantuje otrzymania stypendium. Osoba przyjęta na ten program będzie zwolniona z wszelkich opłat związanych z prowadzeniem badań w Instytucie, jednakże będzie musiała zapewnić sobie środki na życie w stolicy Toskanii i opłacić ubezpieczenie zdrowotne (o ile, rzecz jasna, nie osoba taka nie jest ubezpieczona w Narodowym Funduszu Zdrowia). Co więcej, w przypadku przyjęcia na roczny program LL.M., należy przedłożyć zaświadczenie o posiadaniu środków do życia (tj. min. 15,000 euro); przyjęcie w szeregi Instytutu warunkowane jest przedstawieniem takiego dokumentu. Istnieje możliwość uzyskania stypendium w wysokości 5,000 euro, które wypłacane są pięciu najlepszym badaczom na roku. Kwota ta – niestety – nie pozwala na przeżycie roku akademickiego we Florencji.
Druga różnica: procedura rekrutacyjna. Dokładniejszy jej opis znajdziecie poniżej.
Trzecia różnica: czas trwania. O ile w przypadku czteroletniego doktoratu, w pierwszym roku prowadzenia badań w Instytucie terminem złożenia pierwszej jego części (tzw. May Paper) jest maj, o tyle dla osób pozostających na programie LL.M. terminem ostatecznym jest październik.
Czwarta różnica: LL.M. a doktorat. W przypadku programu LL.M. istnieje możliwość przeniesienia się na program doktorancki. Osoba zainteresowana musi zadeklarować taką chęć jeszcze w styczniu. Obowiązywać będą ją wtedy te same zasady, do których zastosować musi się zwykły kandydat na studia doktoranckie. Ściślej rzecz ujmując – musi złożyć projekt badawczy i wziąć udział w rozmowie kwalifikacyjnej. Program LL.M. jest niemalże identyczny z pierwszym rokiem doktoratu – wspólne są zajęcia, warsztaty itp. Dlatego osoba przechodząca na program doktorancki, w przypadku pozytywnego wyniku, trafia od razu na drugi rok. Piąta różnica: Uczestnicy programu doktoranckiego otrzymują tytuł LL.M. w przypadku pomyślnej obrony pierwszej części doktoratu (obrony odbywają się w czerwcu). Uczestnicy programu LL.M. nie muszą bronić swojej pracy i tytuł LL.M. jest im przyznawany z chwilą jej pozytywnego zaopiniowania przez dwóch profesorów z Wydziału Prawa.
Spytacie: po co w ogóle jest LL.M.? Odpowiedzi jest tak wiele, jak wielu ludzi decyduje się na ten program. Wydaje nam się, iż LL.M. może stanowić ‘doktorat w pigułce’. Co to znaczy? Przez cały rok akademicki osoba pisząca pracę dyplomową uczęszcza wraz z doktorantami na te same seminaria, dotyczą ją (praktycznie) te same terminy i te same wymagania co do jakości prezentowanej pracy. Nie jest łatwo podjąć decyzję, która zaważy na czterech latach Waszego życia, a tyle właśnie trwa program doktorancki. Z tego powodu uważamy, iż LL.M. jest idealny dla osób, które nie są jeszcze pewne, czy chcą pozostać w środowisku naukowym, czy może wykorzystać zdobytą wiedzę w praktyce. Z tego powodu jest to również dobry program dla osób, które już teraz wiedzą, że nie interesuje ich praca akademicka, a które jednak chcą ten dyplom – ze względu na uzyskaną wiedzę i umiejętności – otrzymać.
Podjęliście już decyzję i chcecie pisać doktorat albo uzyskać tytuł LL.M.? Fantastycznie! Pozostaje Wam przygotować wszystkie wymagane dokumenty i – rzecz najważniejsza – napisać projekt badawczy. Ów projekt jest podstawą waszej kandydatury. To od niego zależy, czy spośród grupy wszystkich aplikacji profesorowie, po pierwsze, dostrzegą Wasz potencjał i, po drugie, zdecydują się zaprosić Was na rozmowę, aby porozmawiać na temat Waszego pomysłu. Do dzieła!
Zadaniem projektu jest udowodnienie, iż kandydat zidentyfikował problem naukowy i posiada odpowiednie przygotowanie, tak teoretyczne jak metodologiczne, do jego rozwiązania w rozsądnym czasie i przy wykorzystaniu istniejących, dostępnych danych.
Pamiętajcie: wszystkie powyższe elementy muszą mieć swoje uzasadnienie, które będziecie w stanie przekonywująco przedstawić komisji, gdy zostaniecie zaproszeni na rozmowę kwalifikacyjną!
Zadbajcie także o poprawność językową i redakcyjną tekstu, poproście kogoś znajomego, żeby go przeczytał (albo sami wróćcie do niego po kilku dniach przerwy). Pomoże to uniknąć literówek, zbyt długich zdań i paragrafów, niejasnych sformułowań.
Idealnie, jeżeli są wystawione przez znanych profesorów. Jeśli nie macie takiej możliwości, nic straconego. Ważne, aby autor takiego listu znał Was od dobrej strony (i nie mamy tutaj na myśli używania utartych zwrotów w rodzaju: ‘Znam X, regularnie uczęszczała na moje zajęcia i nigdy się nie spóźniała’).
Prosząc o napisanie takiego listu, warto poprosić profesora o nadmienienie, iż macie dobre pomysły (podając tego przykłady), potraficie odpowiednio zorganizować swój czas, dzięki czemu prowadzona przez was działalność naukowa jest efektywna itp.
Od tego roku, przedłożenie certyfikatu językowego, dokumentującego znajomość przez kandydata języka angielskiego na poziomie co najmniej C1, jest obowiązkowe. Instytut akceptuje trzy najpopularniejsze znane certyfikaty (IELTS, TOEFL oraz CAE lub CPA). Szczegółowe informacje znajdują się na stronie (linki poniżej).
Obowiązkowym załącznikiem jest również lista ocen uzyskanych w toku studiów prawniczych. Dla osób posiadających już dyplom magistra będzie to suplement do dyplomu, zaś dla osób na ostatnim roku studiów – oficjalna karta przebiegu studiów, wydawana z reguły w dziekanacie.
Oceny są brane pod uwagę w programie rekrutacyjnym, ale nie stanowią jej najważniejszego składnika – z pewnością o przyjęciu na EUI nie decyduje wysoka, a o nieprzyjęciu niska średnia.
Jeżeli Wasz projekt zainteresuje Wydział Prawa, mniej więcej po miesiącu od przesłania wymaganych dokumentów zostaniecie zaproszeni na rozmowę kwalifikacyjną.
Podczas rozmowy powinniście być pokorni, gdy czegoś nie wiecie (przyznając to!) i pewni siebie, nie dając się zwieść profesorom. Połączenie tych dwóch cech jest niezmiernie trudne. Z własnego doświadczenia wiemy jednak, iż jest to złoty środek potrafiący przekonać do siebie każdego, nawet najbardziej niechętnego profesora!
Rozmowa trwa trzydzieści minut. Przez pierwsze dziesięć minut powinniście przedstawić swój temat. Najlepszym sposobem jest tutaj trening. Poproście przyjaciół, aby wysłuchali waszego przemówienia. Najlepiej, jeśli osoby Was słuchające również były prawnikami, dzięki czemu będą w stanie zadać przykładowe pytania. Rzeczą oczywistą jest, że będziecie podczas tej rozmowy zestresowani. Ważne, aby ów stres nie doprowadził do tego, że nie będziecie w stanie przedstawić zwięźle swojego planu badawczego. Postarajcie się mówić ciekawie, jasno i zwięźle. Pamiętajcie, że uczestnicząc w rozmowie kwalifikacyjnej jesteście już na końcu ścieżki, która prowadzi na Wydział Prawa EUI! Powiedzcie sobie, że skoro zostaliście zaproszeni na rozmowę, to znaczy, że Wasz projekt się spodobał.
Opisując swój projekt, możecie dodać szczegóły, których nie było w planie, który wysłaliście miesiąc wcześniej. Ważne, abyście byli w stanie wszystko uzasadnić w taki sposób, aby każdy element układanki, którą przedstawiacie profesorom obecnym w komisji, miał swoje przeznaczenie.
Podczas rozmowy musicie udowodnić, że faktycznie interesujecie się tematem, a ponad to potraficie myśleć szybko i analitycznie. Bardzo dobrze widzianą cechą wśród kandydatów jest otwartość na propozycje i gotowość do współpracy. Rozmawiając z profesorami, warto o tym pamiętać. Może się zdarzyć, iż w komisji będzie zasiadał Wasz przyszły promotor, który powinien odnieść wrażenie, że przyjęcie Was w poczet swoich doktorantów gwarantuje cztery lata satysfakcjonującej, stymulującej intelektualnie i przyjemnej współpracy.